Önemli olgu: Newton’un üçüncü hareket yasasına göre her etkiye karşılık ona eşit ve zıt yönde bir tepki vardır. Koştuğunuz zaman tam da bu olur. Ayağınız yeri geriye doğru iter (etki) yer de sizi ileri iter (tepki). Ne var ki beklentilerin aksine böyle bir tepki alabilmek için harici bir şey ittirmek şart değildir. Son derece kaygan (sürtünmesiz) bir buz pistinin ortasında bir kızakla kalakaldığınızı düşünün. Kenara nasıl ulaşırsınız? Diyelim, kızak (şans eseri) tuğlalarla dolu. Onları tek tek fırlatın. Siz fırlatırken, onlarda sizi geri iter (tepki). Kızak hareket eder. Roketin ilkesi de budur. Gazlar yüksek bir hızla arkadan salınır. Roket ileri hareket ederek tepki verir. Etki & tepki. Gayet basit. Roket “tepki kütlesini” atarken giderek hafifler ve egzozu roketi ileri ittirmede gitgide daha etkili olur. “Roket denklemiyle” özetlenen bu etkiyi ilk kez 1903′te tanımlayan kişi, Rus öğretmen Konstantin Tsiolkovsky’di. Sorun: En güçlü roket yakıtı bile kendi ağırlığının yanı sıra bir roketin ağırlığını Dünya yörüngesine taşıyacak güce sahip değildir. Tsiolkovsky’nin çözümü: Çok aşamalı roket. Yükselince roketin bir kısmını at. Roket hafifler ve yörüngeye geçişi kolaylaşır. Parçalı roket kullanmak arabayla yola çıkıp 4 tekerlek ve direksiyon ile geri dönmek ve bir sonraki yolculuk için yine araba yapmak gibidir. NASA Uzay Mekiği’nin büyük bir bölümünü attı ve her yolculukta yeniden üretti: 0,5 milyar dolarlık fırlatma maliyetinin nedenlerinden biri. (En azından uzayda) etkin bir roketin sırrı yüksek egzoz hızıdır, yani düşük yakıt ağırlığı gerekir. Mevcut “kimyasal” yakıtlar verimsizdir. İdeal roket madde / antimadde yok oluşundan yararlanırdı. Mevcut kütle için en büyük itişi sağlar, taşınacak yakıt ağırlığı minimal olurdu.